نرۍ، نرۍ خوله په تا راغله
دا بې خودي څنګه په ما راغله

بيا ورته خلكو پسرلى ووايه
فطرته! بيا درله خندا راغله

دا په ليدو زما تيندك غوندې شوه
كه څه چپه شانې په تا راغله

زه خو يو سل ځل ملامته سهي
ما ته ګيله چې په خوله ستا راغله

تا چې ناظر ته سترګې واړولې
ماله په سترګو كې حيا راغله

 

 

لاس راكئ پرېوزمه نشه راباندې راغله
سترګې يې را پورته كړې چپه راباندې راغله

ځوانې ولولې، او له وصال ځنې پرهېز
څنګ چې پسرلى شو، روژه راباندې راغله

ته وايې چې دا ولې، ساړه غوندې مې وشوه؟
زه وايم چې دا ولې  خوله راباندې راغله

راغله، راغله، راغله د خندا نه په شا راغله
راغله، راغله، راغله، څه اوده راباندې راغله

تا خو تكليف وكه، عزرايله! خپه نه شې
سا مې چې په چا پسې  خته راباندې راغله