د وحشت دوزخ مې شين شو هر يو پل ته

يو قدم اخيستى نه شم خپل منزل ته

 

ددې ښار د هر څراغ زړگى مات شوى

ددې ښار هره كوڅه وځي مورچل ته

 

خداى مې دومره بې سيكې كړل اندامونه

د لاس گل خيژوى نه شم ستا وربل ته

 

د سپېڅلي ارمان سترگې مې ړندې شوې

رسوي مې معصوم عشق ستا درشل ته

 

دا يو څو ستوري ياران دې تل ژوندي وي

ترې څڅېږي دې رڼا زما غزل ته.