که کعبې ته ځم که دیرته زړه به تل ساتم
په زړه کي ځکه ځای بېشکه دالله بولم
مـالـک دزړو الله دی نـو ئې مه آزاره وه ترهرثـواب ئې ساتل دزړه پورته ګـڼـم
دیتیم د زړه ساتنه ګوره عرش سنباله وي
دیـتیـم دزړه آزار ورانــه وي نــړۍ یـودم
څوک چي لمن وهي آزارته نه پوهېږم ولي رسـولــې نـیـکۍ کـــله ده، آزار وکــم آدم