رڼا، سپوږمۍ او خوشبويي روان دي
خلک په لور د تنهايي روان دي 

په یو سړي ده د کتو تماشه
هی څه خوبونه د سړي روان دي 

په پیښور که په کابل دي جانه
جنګونه تول مې په زړګي روان دي

نو اسمانو ته خو روحونه ختل؟
اوس اسمانونو ته لوګي روان دي

یا ده سینه د کابل زخم زخم
یا مې په شونډو اسویلي روان دي

یه سمندره لږ مې نور هم چوپ کړه
راته غږونه د مرګي روان دي

طایره نشته د ماښام مزګۍ
کیفیتونه را نه ځي روان دي