غزل
کیسه د پښتانه چې د بقا رارسیېدله
همیش به هغه وخت پر مونږ بلا رارسېدله
لګیا به ځاني خود وم ، د دنیا په جوړولو
ولاکه هیڅ ښیګڼه د دنیا رارسېدله
زه وم ، پښتون ماشوم ، قیدي د دور ترږمو کې
کړکۍ نه به د ژوند نو څه رڼا رارسېدله؟
زما چېغه ، ژړا څنګه تر تا نه رسېدله؟
او ما ته ولې ستا د زړه درزا رارسېدله ؟
په دې وږې نړۍ کې خدایه شکر ، شکر ، شکر!
یوه مړۍ حلاله چې تر ما رارسېدله
سپوږمۍ تا سره شپې تېرول خوند کاوه خو ماته !
سحر په مزدورۍ کې یې سزا رارسېدله
13-04-2012 هورن
07.05.2012
- فضل الربي رستم
غـــزل ورځم د زړه له تله زیان تربور ته رسوم د ژوند د خوښۍ هيلې یې تنور ته رسوم درلېږم کليوال حسن ته خیال مستې ملنګې! یو څه مالګه اوبه د شعر انځور ته رسوم خبر له خپله زوره یم د هرې څړېکې اَه مې د یو ترور نفر، د ژوند سرور ته رسوم (خبره د منصور د دار کولو مینځ نه باسو د مينې قباله مې خپل دستور ته رسوم) رڼا د ترقیو او رڼا د ذهنیت مې په خپل فن او هنر د قام منشور ته رسوم...
07.05.2012
- فضل الربي رستم
تېره شپه مې د استاد پسرلي صیب یو غزل لوستی و . سبایې چې را پاڅیدم نو د غزل مطلع مې په خوله کې ناسته وه یو ځای ته مې سفر درلوده اوس د هغه ځای راسېدلو سره مې د استاد پسرلي صیب د غزل په استقبال یو څو بیتونه داسې ولیکل . زه چې لکه پل په صحرا پاتې یم پاتې به یم ، ګوره له چا پاتې یم ؟ استاد پسرلی غزل دا چې لکه پل په صحرا پاتې یې ! پاتې به یې ، خو د نو له چا پاتې یې ؟ پوره د ناکامې می...
