شـــــــــــــعـــــــــرونــــــــــه
دعبدالوهاب بازيد، په زړه پوري غزلي
غزلوخت وو د يارانو د بانډار ومه اوس نه يمهکلي کي دهر ښکلي په کار ومه اوس نه يمهزاڼي په سندرو هر ماښام جو پې جوپې راتليڅه زرغون دشنوونوډک ښارومه اوس نه يمهزه چي کله سيال ومه دتورو زلفو وارمي ووڅنکه دهر چا دسترګو څارومه اوس نه يمهما به لا پخوا دا ستا زړګي ته لاره کړي وهلنډموسم دپېغلي دسينګارومه اوس نه يمهزه په مټ دا ست
دروئيد همت تازه، غـــــــــــــــــــــزل
تا باندې چې ګران شوم نور نو څه غواړماوس ايله انسان شوم نور نو څه غواړمستا د محبت په لار چې لاړمهخس ومه سلطان شوم نور نو څه غواړماوس خو ايله خپلو رقيبانو تهتندر شوم طوفان شوم نور نو څه غواړمژوند ته دې يو نوى سکون راکړلوشاړ وم ګلستان شوم نور نو څه غواړمستا مينه کې ياره زه ((همت)) لکهلمر غوندې روښان شوم نور نو څه غواړم
دسعیدزابلي، تازه غزل
راپه قیسمت ویني پرهروختونه چي اوښکي اوښکي یواکثروختونه خدایه تیاروکي په دي ورک ولس مي خیال کي لري لکه دلمروختونه پښتنویوسی نوردخدای لپاره له دي به څه وي دخطروختونه سعیده ښار کي هیڅ پري پوه نه سومه قربان دکلي مازدیګروختونه
دروهید همت ،په زړه پوري غزل
جام راکوه ژرچي جل وهلی درته راغلم ګوره می ساقی چی زیړ زبیښلی درته راغلم غیږراته پرانیزه چی دمه شمه ساواخلم پس له ډیره وخته خوبولی درته راغلم نن به یی دزلفو په تارونو باندي وګنډېاوښکو باندي لوند ګریوان شلیدلی د رته راغلم مه پام چی ورنه شي ځواني یی ده لږودریږه ما خپل ژوندلاسونو کي نیولی درته راغلم ګوري به چي مینه مواسمانه پوري ورسي ما همت همدغه خوب لیدلی درته راغلم
غزل ، عبدالرحیم هلال
دلته خلک ټول له ژونده ستړي دي تاویی تراحساس دجبر پړي دی چایې دپلارتوره چایې سپر واخیست چايې له کمانه غیشي وړي دیښکاري جل وهلي سا په ورواخليبس له هوسایني غربت وړي دي دارته یې دکارسرونه پورته شول ته وا چې دهرچا پوروړي دي هسې نه اسمان ورباندې وژاړي دې وطن کې ټول بې ګناه مړي دي
مــــــكـــــتــــبــــــي ــ عبدالرحيم هلال
اوس هغه مكتبي نه يم اوس بدل يم لاروى يمه دبلې يوې لارې زړه نازړه دخپل هدف ترحد دراوړم
ټپېزې : عبدالباري نعیمي
لارې کوڅې به دي شاړېدنګې ماڼۍ به وي ولاړېخوبیا به هم ښکاري ویجاړېکډې مې تورو غروته لاړېراپسې ژاړي ستادکلي چنارونه که مې کړې غم راپسي راشه په وعده سم راپسي راشهدرپسې مرم راپسي راشهګودر ته ځم راپسي راشهمنګي مې دوه دي نرۍ ملامې ماتوینه له اندېښنو نه پوره نه
