شعرونه
روژه
روژه روژه:امرالدین سرحدله مغفرته ډکه راغله روژهدپخلایني اوبښني مودهروژه به ماته کړودخیرپه میووڅوک روژه ماتی ماتوي په خوږوپه خوله روژه سترګی له اوښکوډکیځینی له جنګه باروي نن کډيدوي ماتوي روژه په خپلواوښکوڅوک روژه ماتی ماتوي په خوږوځینې نصیب کی لری وچه ډوډیځینې روژه نن ماتوي په سلګۍدچا دکورغړی شهید په ډزوڅوک روژه ماتی ماتوي په خوږوځینې په اوښکوهم روژه ماتو
د روژې مياشت ده ګرانې
د روژې مياشت ده ګرانې---------------------څوک عبادت ، څوک به طاعت او خپل لمونځونه کويڅوک روژې نيسي څوک نفلونه کويڅوک هم بښنې ته عذرونه کوي*** خو هلته ليرېد همدې نړۍ په ليرې ګوټ کېله کومه ځايه چې ځلاند ښايسته لمر راخيژي**** او بيا بيګاه سپينه سپوږمۍله ښکلو ستورو سره خلکو ته سترګې ټومبي*** يو نيم سړی به پيدا کيږي لکه ما ليونیچې نه روژه نه عبادت او نه نفلونه کوي*** خو ستا د ښکلو غزليزو سترګو
غزل
غزل حُسن دي د خد ای په لار ز کا ت کې ښکلې او وېښه ما ته اننګې ما ښا م ، خير ا ت کې ښکلې او وېښه ستا له جنتي شو نډ و پيا لې کوثر ي غو ا ړمه تک سره با ړخوګا ن دي په سو غا ت کې ښکلې ا ووېښه يوه خولګۍ ا ذ ا ن کې هم د خد ای ترنا مه لاند ې را ؟ د ا مېوه د مينې روژه ما ت کې ښکلې اووېښه بيا په مسا فر د ل
زما ملنګ زما فقیره یاره //////// ته په پکتيا کې یې ته نه یې خبر
رفيق مهرا ن / پکتيا زما ملنګ زما فقیره یاره ته په پکتيا کې یې ته نه یې خبر سړه هواکې یې ته نه یې خبر دلته منګس دي ملاريا راغلې شوو رنځوران لويه بلا راغلې ياره لمبه لمبه کېسه مې واوره په سپين بدن مې دي دانې ختلې دبرق پکه هم داورتاو غورځوي بې غمه ياره ته په سرسړې اوبه واړوې
د امن سندره
د امن سندره ابادول غواړی دا کانړی کانړی غرونه دا مانړۍځه چي ځو جانانه خپل وطن ته ځوژوندی کول غواړی رودونه ګودرونه دا مانړۍځه چي ځو جانانه خپل وطن ته ځودا ساه ختلې غريو نيولوې ژوندونشړنګ د پانزيبو او بنګړو غواړیدا ويني ويني خوږزورلې ژوندونشړنګ د پانزيبو او بنګړو غواړید ژوند مستي غواړی نختری چنارونه دا مانړۍځه چي ځو جانانه خپل وطن ته ځود هری پيغلي مرګ خوړلي ځوانيرنګ او سرور
څلوریزه
څلوریزه
شاعر: ملک الشعرا هوارګل (هوارمل)
شاعر: ملک الشعرا هوارګل (هوارمل) چې دا دال او دا لوبيا وي زر به مړ شم چې د سپو دغه غپا وي زر به مړ شم چې په ليکه قرضداران راته ولاړ وي که زما دغه تنخا وي زر به مړ شم &n
غـزل
غـزل تا پلو چې له شـغلو اخــــــیست جانانه لـمر دې خوند له اننګو اخیست جانانه بوی دزلفودې دګل حـدونه مات کړل چې یوتاردې له کمڅو اخیست جانانه له ګستاخ نـظرګیله مه کړه شــېرینې ! انتـقام مې له وختو اخـــــیست جــانانه ډ
غزل
غزل اوس د زړه په درد اخته یم ژر به مړ شم اوس په بل ځای کې میشته یم ژر به مړشم ستا د مخ په تمه ډيرې شپې شوې تیرې ستا په یاد لا هم تازه یم ژر به مړشم نور مې درد دی ټول وجود رانه نیولی بس د زړه په د
جونګړه
جونګړه دامو جونګړه دهستی اوژوندون غم به یې ګالو داموکړی تړونپه دی زانګو کې زنګیدلي یومونږپه خوږه مینه کې لوي شوي یومونږدا خوشالی به ړنګه نکړی بیلتون دامو جونګړه دهستی اوژوندون******خاپوړي مونږد ماشومتوپ پکې کړيمونږله خوشالی منډي په خوب کې کړيمونږورته غواړو سوکالي اوبدلوندامو جونګړه دهستی اوژوندون******دامو پټی پاس می آسمان دی ښکلیله اوبو ډک دی زمونږدبڼ لښتی دغه
د طالب منګل نوى غزل
غزلد غــــزلو انقلاب و او تــــه نـــــه وېپه وجود کې مې خوناب و او ته نه وېپه کې کمې وې د ستا غزالې سترګېما له ځان سره حساب و او ته نه وېد خپل روح انځور مې کښلى و يواځېپــــه تبلو کې مې تناب و او ته نه وېاننـګي دې کړل ښکاره لــــه لوپټې نهد خــوږو شــاتو دريـاب او تـه نه وېطالب منګل
غز ل
غز ل بشر مل نا صر د بغا و ت ښېر ا د کو م کلي ا فغا ن پو کړې لا خو د کفر د عزم لړۍ ا نسا ن پو کړ ې د سپوږ مۍ ا وښکې چې د ستورو په بڼو کې نا څي د ې پرښتې روح کې يې مينه د جا نا ن پو کړ ې چې ستا د حًسن په پيا له کې کو کنا ر و نه کر ې د مقد سي اروا نو م مې په ا يما ن پو کړ ې چې نور د مړ و
غزل
غزل که په زړه پرهر پرهر شوم ته به څه کړېستا په شان که ستمګر شوم ته به څه کړېته چي هر ځلي خفه شوې ما پخلا کړېچیرته زه که مرور شوم ته به څه کړېتاقسم کړی چي نور به مي نه ګورېکه ناڅاپه درچکر شوم ته به څه کړېغیږ ته نه راځي د خلکو له پیغورهکه درپیښ زه په اختر شوم ته به څه کړېستا په در کي ډیر خوشحاله یم دلبرهکه مجبور د بل د در شوم ته به څه کړېچي په کوم زیارت کي بل له خدایا
غوښتنه
غوښتنه زه به د ژوند ټوله خوښي دا ستا په نوم کړم ساقيخو ته مې هم له مېکدې نه بېنوا مه شړهپرېږده چې زه هم د رندانو په محفل کې کښېنمدرته زارۍ کومه ځار دې شمه،ما مه شړه
ارمان
ارمان ستا به په ياد يم او که نه جانانهزما د سترګو نه خوناب دروميزما په مخ د اوښکو رود روان دیزما د زړۀ هر ډب هم تا غواړيستا د پستو شونډو مسکا غواړيستا د هجران په بند کېشپې شوګيرې تېروملږه ښکاره شه چې ديدن دې وکړمکنه! ماشوم زړه به مې وچوي ګورهبيا به ارمان زما د سترګو کوېچې کله پټې شي او ګرد پرې کښېني
جهاني ته
جهاني تهستا له سوزه او شوره ډکه ترانه مې تر غوږو شوهزمونږ دپت اود میړانې افسانه مې تر غوږو شوهزه دې وینم زه پوهیږم چې په روح دې اور بلیږيپه هلمند او په ارغند کې ستا دزړه وینې بهیږيدقلم تر خوله دې ووځي دایوب میوندۍ کړیکېیونا څاپه دې په زړه کې په څپوڅپوشي څړیکېحماسې دې دپلرونو دقلم څوکې ته ناڅيله هر تورې نه دشعر دې دملالې وینې څاڅيته چې وخوځوې شونډې دغیرت چیغې ترې ووځيچې قلم ته
غزل
غزل بشرمل نا صر دزړه په مشو اڼۍ کې د بڼو قلم ما ت شوی سند رې مروري د لاسو قلم ما ت شو ی چې حُسن يوسفي ته د کنعا ن شي سودا ګر نېستۍ غېږ کې ا خسيتی د پيسو قلم ما ت شوی د يا ر په سپوږمۍ زنې ستوري ږدي ورته د ټکو له وخته د مينو په خا لو قلم ما ت شو ی چې سرې سکروټې خورمه ،له ګلونو مې پرېز دی
غزل
غزل بشرمل نا صر په توره شپه کې د څراغ غوندي لمرين لاسونه چې په تند ي مې جا نا ن ا يښي و ي حسين لاسونه ځکه د شا تو پرځا ی ټول غواړې اوبه د ګودر د نورچينې ته يا ر وروړي دي ورېښمين لاسونه د ښا ر له مخه بېرته وڅنډ ه ګرځونه د وخت اسما ن ته وغځوه ښکلې ګلورين لاسو نه وايي د زړه په وينو وليکه غزل د
غزل
غزل فريداحمد تسکين ظالمه مه سوزه دخوست دباغېچو ګلونه دا دپېغلوټو جېنکو د اوربلو ګلونه دتور ټوپک دا لوغړنه شپېلۍ ورکه غواړم په دې جنت وطن کې سوزي به ترڅو ګلونه ظلم دې بس کړه ددې خلکو ازارمه اخله نور لمبه لمبه دې کړل دغرو د سردرو ګلونه له ډېره وخته مسافرتللی اشنا يې راځي
زما مساپري نجلۍ
زما مساپري نجلۍعبدالباري جهاني ( د رحیمې پښتونجار د شعر په جواب کی) د جون اوه لسمه زما د وطن ښکلي نازکي مساپري نجلۍ چی له تاټوبي څخه لیری توري شپې سپینوې ستا له پردیس اوربله وګرځمه چی د وطن د لوړو څوکو د نسیم په ارمان لاري څارې او د سپرلي له شاپیریو څخه زیری غواړې ته په پردیو ولاتونو کی ځواني سولوې زه دي سلګۍ زه دي زګیروی اورومه زه دي له زړه راځمه ما لا کلونه مخکي ښکلي ځوانی ته په پردي ولات کی ګور کیندلی ما له
قا مي لشکر
قا مي لشکر بشر مل نا صر اې با توره ځوانه په اورنوکې ژوند څه کوې ستا د نعمتونو، ستمګرو برخه وړې ده ته دغيرت چيغه ،منتونو کې ژوند څه کوې ستا د نعنتونو ، ستمګرو برخه وړې ده غواړي تور پرنګ چې پښتونخوا کې دي خپلواکه شم داخوبونه ويني ،ګل
دتوری شرنګ
دتوری شرنګدی ملک کې دافغان دتوری شرنګ دی همدا ده څی دښمن دلته په تنګ دی دا شاړي شاړي ځمکي دغه غرونهاغزیې زخمی کړي دي لاسونهاغزي زمونږ دخاوري هم یوزنګ دیهمداده څې دښمن دلته په تنګ دیروښانه مو تاریخ ددی وطن دیپوه شوی کلی کورکې هرپتمن دیهربوټی دوطن په وینورنګ دیهمدا ده څی دښمن دلته په تنګ دیمیوند به درته ووایه میړانه دافغانانګریزهم صفت نه کاندی دځانکیسه یې اوریدلی څی داجنګ
د طالب منګل نوی غزل
غزل ګوتې مې واهه په پرهارونو کېتويه شي نشه په پرهارونو کېسستې رڼاګانې چې ناسور نه شيښکل مې کړه ډيوه په پرهارونو کېښار ته د سندرو زما داغ وجودراشي جنازه په پرهارونو کېاوښکې پاڼې،پاڼې په کې وچې دياوسي لوپټه په پرهارونو کېدا د تصويرونو جينکۍ ګورهساتي آئينه په پرهارونو کېهغه يو طالب چې له تا لرې دى
دځنګله هوسی
پټه پټه شرمناکهیوي وړی هوسی کتلپه ښکلو ښکلو سترګولمړی به یې لیدلپه تنګو سرو سوګمویېواړه بوټي بویولاوبیرته به یې غاړهپورته جیګولهښوروله ټیټولهدځنګله ښکلی فضا هم آزادی یې دی هوسی تهتخنوله هڅولهدابله دنیاګی وهعجیبه هم جونګړه آزاده هم بی حدههغه پی نازیدلهلکه وړ ماشوم زانګوکیڅی اوږد ټال کی ښورويهمداسی سوچ می لاړهپه فکر دانسان شومڅی ولی؟وژنه کړی بی حده سولی
غزل//لا هم شته دي څو سړي په دې وطن کې /////// څو سرونه معنوي په دې وطن کې
غزل لا هم شته دي څو سړي په دې وطن کې څو سرونه معنوي په دې وطن کې له جګړې نه پوره نه شوه ای پښتونه لا هم شته ده زنده ګي په دې وطن کې نور راځۍ قلم ته لاس کړو علم زده کړو شته خبرې ضروري په دې وطن کې
