غزل
د غم پر بستر پر و ت يمه د ځا ن سر ه غږ يږ م
د خپلې پا کې مينې له آ ر ما ن سره غږ يږ م
د ز ړ ه هر يو پر هر ر ا ته په چيغو چيغو و ا ئي
بس ز ه يم چې په تو ر ه شپه جا نان سره غږ يږم
شبنم يم که ږ لۍ يم چې د ګل پر مخ مستي کړم
که ز ه يم تړ مه ا و ښکه له ګر يو ا ن سره غږ يږ م
د کلي خلک ټو ل پر ما ګما ن د ليو ني کړ ي
خو د و مر ه ليو ني يم چې بيا با ن سره غږ يږ م
دعشق يو ه بيړ ۍ يم له نشې ا و خما ر ډ که
د مينې سمند ر کښې له طو فا ن سر ه غږ يږ م
کمبختې ځو ا نيمرګې د ا د ې ما با ند ې لو ر يږ ي
په د ې ځو ا نه ځو ا ني چې د هجران سره غږ يږ م
(غورځنګ)جوماعت ته لاړه په محراب کې ئې توبه وکړه
چې د ې نه به نو ر و ر و سته له ا يمان سره غږ يږ م
شاعر: حميدالله"غورځنګ"لوګروال
دافغانستان دپوځي اکاډمۍ دڅلورم کال پوهنپال
