هايکو ګانې
چا راته ويل چې د سپرلي ورځو کې
هغه تر لرې ګرځي ساګو پسې
ځکه پټي کې مې شړشم وکرل
په انټرنيټ يي ويل د شپاړسو يم
جينۍ چې راغله د اتيا کالو وه
بيا مي د ځان په ځاى نيکه له وکړه
دا غزل غزل اوبه ځواني
ستا په کې د کاڼي پشان کلک زړګى
ياره ولا حول ولا قوت
يا خدايه پاکه ما په دې مۀ نيسه
زۀ خودا خلق خندوومه ځکه
چې څوک دغمه خودکشي ونۀ کړي
قانون دهغه چا چې زور وى پکښې
چې د روپو ګيډى يې واخستونو
پوليس دخر په ځاې کولال وداغۀ
د زوى ډولۍ ته ګډيدله بوډۍ
چا ورته ووېل خوشحالي مۀ کوه
تا به هم دا اينګور له کوره شړى
چرسي چې چرسو باندې خلق عادت کړي
بيا ورته وايي چې کويژدن دې وشوه
اوس به وادۀ ځانله پخپله کوې
فالګر مې لاس وکتو وايي راته
ښځې به دوه کوې دخيره سره
ماويل صيبه ما خو درې کړي دي
ښځې راګېر کړو ښۀ يې وټکاؤ
چې ګاونډيان يې په کوټه اوچت شو
نو ويل يې دا خو مانه دوړې څنډي
بى بى مې لاړه دجينۍ کتوله
چې کورته راغله وئيل غاښونه ئې لوئې ؤ
ماوئيل وو به څۀ خوړم خو ئې نه
په ورکه چرګه پسې ډيره زياته
وګرځيده چې وې ئې نۀ موندله
نو وئيل ئې دا پکښې دخداې په نامه
خداې شته چې زړۀ مې ترې نه ډير دغه شو
هغې چې ماته نن دغه ووئيل
دا زړۀ مې بيا داسې دغه دغه شو
شاعر چې کله په جذبه کښې راشى
نو خپل اشناته ټول جهان لوګے کړى
تۀ به وے دا جوړې ددۀ دپلار دے
خاوند ئې وئيل چرته يو عشق کوومه
ښځې وئيل دا مړه څۀ خوشے کار دے
ولې مالږو سره کړے دے څۀ
ماته يې لاندي باندي ډير و کتل
ما ويل ګوره ګني خوښ ئي شومه
خودې وې پاڅه پر توغاښ دي ښکاري
