په عشق کې تریخ دی
خدایږو تریخ
د هېرولو فصل
یو داسې فصل چې نور
د خپلې مینې سترګې نه شې لیدی
ددې کږو وږو لفظونو مستانه لوستونکیه!
یو څه له ځانه سره فکر وکړه!
څومره ترخې شیبې دي
چې په یو ښار په یو وطن کې مساپر شې
ورک شې
خپله خوږه مینه له لاسه ورکړې
هره شیبه ورته لوګی شې
ورته وځوریږې
هغه هم وسوځي لمبه لمبه شي
خو د کافر ژوندون
د جبر شیبې
هغه له تا او تا هغې نه ورک کړي
هېڅ څوک پوهیږي نه چې :
زه ورته څه وایمه
هېڅ څوک زما د زړګي زخم - زما دردنه ویني
آه! چې زه څومره نن یوازې یمه
لکه بیابان کې یوه وچه ونه
یا په ځنګله کې یو ورک شوی سړی
خدایزده چې زما هغه ښایسته محبوبه
چې اوس په اوښکو زما څېره له خپل زړګي نه توږي
او غواړي زه یې هېر شم
_ څومره یوازې او غمجنه ده اوس _
هغه په دې لویه دنیا کې اوس یوازې ده
بیخي یوازې
لکه آدم نه ورکه شوې حوا
لکه له سیله پاتې شوې هیلۍ
موږ دواړه جبر د ژوندون وهلي
غواړو یو بل مو هېر شي
څومره ظالم بشریت!!
څومره بې درده خلک!!
څومره بې زړه وګړي !!
څه بې پروا انسانان !!
ټول لا ژوندي دي
او لا سا را کاږي
عجیب بې حسه جهان!
لمر لا سوړ شوی نه دی
اسمان لا نه پریوځي
ځمکه لا نه چوي
او لا اور نه اوري
عجیب ظالم ژوندون دی
زه او جانان یو بل نه بیل يو
سره نه شو لیدی
موږه محکوم یو چې یو بل هېر کړو
خولا قیامت نه راځي
خدای خبر ولې ؟
موږ یوازې
دخپل درد لپاره
همدا کمزوري دوه یاران پاتې یو
غبرگولی 29 مه شپه 1387
كابل
