چې ستا د عشق د ګړنګو غرڅنی روغ پاتې دی
خود مې د هيلو په مړوند کې بنګړی روغ پاتې دی

وخته راړنګ کړه پرې نور هم د چا يادونه غرونه
لا خو کوي وړې سلګۍ لېونی روغ پاتې دی

مينه د زړه مې کړه شهېده وخت د عشق ګودر کې
په وينو سور ترې د يادونو منګی روغ پاتې دی

څه د زړه ښار چې و د غم داړه مارانو لوټ کړ
بدرۍبس يو ترينه د څړيکو کورګی روغ پاتې دی

د اننګو په دښت چې څري دا د اوښکو رمې
ګڼه په زړه کې مې دياد دې شپونکی روغ پاتې دی

ځه د ارمان سره (ارمانه) کډه هلته يوسه
چې په کوم کلي کې د مينې سپرلی روغ پاتې دی