ادبی ټوټه!
مودې وشوي ، چې تا په خپلو خیالونو کې نه وینم ،نور کله به ناڅاپه لکه یوه کوچنې مرغکۍ زما دزړه په ګل بوټو او ښاخونو آخوا اودیخوا را الوتې ، او زما د زړه ښاخونه به دې وخورول ، ته به کله چې راغلی نو ډیری نوی او تازه نوښتونه به دې د ځانه سره راوړل ،کله به دې د معنویاتو له دنیاګۍ څخه یو معنوي روح او کله به دې د عشق او مستۍ له کوڅو څخه د عشق او مستۍ شور او جنون د ځانه سره راوړ ،کله به دې دردونه راکړل ،او کله به دې د میني احساس کې داسي ډوب کړم چې له ځانه به بیګانه شوم ،موده وشوه چې د خپل د خیالونو په ورشو ګانو کې تا نه وینم ،ستا په راتلو به زما مشام ته لکه د ګلونو وږمې راتلي زه به پوه شوم چې ته راغلې بلها موده وشوه ،چې زما د روح په بڼ کې ستا څرک نه لیدل کیږي ،تا تیر یادونه راوړل تا به زما شعر ته ګلونه راوړل ،تا به داسی غنچې راوړلي چې په هغه باندی به د هر صاحبدل روح او دماغ تازه کیده ،زه اوس د ناامیدۍ په سوچونو کې ډوب ناست یم خو د دې ورشو ګانو ، ګلونو ، او ښکلو منظرو نه الهام نه اخلم ،
سید عبید الله نادر