يوه غزله 

 نجيب عامر

سهار له کوره اوځمه ماښام کورته راځم
خو اوس هم لا هماغسې ناکام کور ته را ځم
ګلاب ګلاب سرخي په مخ له ځانه سره وېسم
سوری سوری په زړه لکه بادام کورته را ځم


 

 

 

 

 

 

 

 

 

ياران راته سپوږمۍ په سر قسم راکړي چې وڅکه
زه مست په بنګاوه لکه خيام کور ته را ځم
هم د لته دي ر ا جمع زما ټولې بد مرغۍ
زه اخلم له خپل ځانه انتقام کور ته را ځم
پا چا يمه تر نيمو شپو بنډار کې د يارانو
بيا غلو غوندې را اوړمه په بام کور ته را ځم