د ومان نیازي صیب نه ډېره مننه چې دا ښکلې غاړې یې پر مونږ ولورولې !!
-------------------------------------------------------------------
ما په لاس راکښته کې
د غرو په سر وې اندېښنې
قول مه راخواروه
که واوره ګز ودرېده
يار مې مري ورور مې ناجوړه کې
زما قدم د زړا جوړ کې
له يوې خوا مجلس کوه
زهيره مه راته کښېنه
زړه دې نه دی پرراپرې
څنګه بې ما تروې شپې
ليار به نيسم د اوبو
که راله درخته د مالټو
له همزولو سلا وکه
په رنګ توره يم نازکه
سره يوه که زور او زړه
تر ميان راووځه د کاله
ستا و مور ته يم جيران
په ترږمۍ نيسي سويان
ستا خولګۍ و چای پياله
وبه يې کم د ستړيا ښه
سپين ټیکری دي باد کاوه
که تا په لاس وښوراوه
سور چار ګل دې کی په سونډه
اخلې پل لګوې پونده
سوړ سهار وخت د توبې
زما تر نازک لاندې اوږې
ستا ياري اصلي مارغه
نيسي بې ډېر قسمت خواره
شکه د خلکو له زړو باسي
نرۍ قران وکي بيا راسي
شين اسمان چې مهربان سي
پردی څوک به دې جانان سي
ښایستې کم اصله يې
کنې له ښو به شرمېدې
ښايستې خمارې سترګې
تر کور تر شوم د نېکمرغې
له پښتۍ مې زړه وهي
د نرۍ بد باڼوګان دي
لوی سهار دی نرۍ ژاړي
نړېدې به د غرو غاړې
مازديګر دی لمر له غرو ځي
تور پټکي له کروندو ځي
موږ د بل ولات مارغان يو
نه کښېنو نه په چا ګران يو
ګران د بورې مېږې وری وای
زه يې د غاړې غړوندی وای
ګرانوم به يو سړی
په دنيا څوک سي رسيدی
ګلې ولاړې بازاري سوې
په لوی رب کې مې روزي سوې
وړ يې نه ده ستا غوځي
د دووس بخت په هوا ځي
ورور مېږوی دی ټينګ به اوسي
خور وړۍ ده باد بې يوسي
وکلا ته ږغ راوکه
نوم د بل واخله نازکه
د نازکې نجلۍ يار يم
لکه ونه د سپېدار يم
دلته هم ځوانان اوسېږي
تنده ستا نه په ماتېږي
د خدای پار دی پښتنو
زړه کړم تورو ديوالو
د ښايسته جانان بيلتون
نه ځي به شا لکه بيلتون
د کږدۍ تر مراندو راغلې
بيا د خړ له غپا ولاړې
د ځان بد د ولو ميان
څنګه بې وويني جانان
درته وچه سوم په پښو
سپينه انکار وکړه ليا هو
زما به دونه بخت له څه وي
چې نازک به پر وياله وي
زما وستا ياري سهي ده
په رويبار کې خطايي ده
ږيره وخريه صوفي
نجونه بريتونه خوښوي
سپينه ښه لري سيکه
څې کښېني کور لکه خيمه
سپینې مېږې په ورو، ورو ځي
ژړ ځوانان يې په څنګو ځي
ستا خولګۍ د باچا تخت
یو وار پر ګورم د ځان بخت
ستا محبت د اور له ذاته
روغ صورت نه سو راپاته
سپینه خوله نه خرڅوې
که سوداګر نه سته دورې
ستا د خولې پرهر ګزک دی
اوس د خلکو پر ما شک دی
سره غرمه ده چای پخېږي
تر دودکښ کاڼې راولوېږي
ستا د سر سوال به کوم
که و لوی رب ته درېدم
ستا خوږه نازکه زبه
له رګو باسي زما تبه
شرم نسته اوس مړو له
جلبۍ راوړي ماينو له
شرم مه کوه له موره
ټيکری تس که دلې ګوره
شپې دې درې کوې پېنځه
د پور خاونده به سې ته
ښايسته يې تور اوربله
زړونه کاږې له کوګله
ښوريدم به ستا پر غولې
که وزر وای پر ما پورې
ښایستې ودې ويستم
له خوړو وچ ودريدم
ښايستې نجلۍ راکښېنه
وچ لرګی سوم دروازې له
لږ به زه سم لږ به ګران
لږ دې همت وکي نيکان
لويه سوم په شنو باغو کې
وريې کړم په تورو غرو کې
ليار مې نسته ستا و کورته
زما بې ديده دې خدای جوړ که
زه او ته دلې خوشاله
کور له ځو ليونو چاله
ليا د صبر تعویذ وکه
يا همېش راځه نازکه
ماته راکه سپينه خوله
دوزخ له نه وړي پښتانه
ما ويل ته به ما يوسې
ته ملنګ د زيارتو سوې
ملامت نه دي هلکان
تر دېوالوغورځي صوفيان
ما وګران ته نه پرېږدي
ادې دې هم وکي ياري
ما به کټ ته دروړه خوله
ګران زوال دې سه زما ښه
ما څې ستا اندېښنې يوسي
درختې ګل وکي بيا تو سي
مازديګر دی ښايستې
په ديوال واچوه چمبې
که مې واک وای د خپل ځان
ما به راغوښتی وای جانان
که ګای نه کوې د خولې
سترګې راواړوه دا مړې
که راپېښ سو ګران غيبي
وربه سم مخ له په غوځي
ګرانه زما وستا دراوۍ
پکې شنې سوې دي ماخۍ
ګران که ځي ما دې دسمال کړي
په لارۍ مې دې راټال کړي
ګران چارګل غاښ يې غمي
کهول يې ګرد په رضا ځي
ګرانه پټه خوله پرده ده
هی، بيباکه زمانه ده
له زوندو مې لاس ختلي
ننګوم د لحد مړي
لو کوي کشنۍ نجلۍ
په پشو بې څرخې سي ناړۍ
ليا به مړ وي لونګين
ليا به خرې راوړي ماسپین
ما به زر شيندلي وای
که پخوا وخت بېرته راتلای
ماشوم ولې زړوې
مولا دې پاته که پايڅې
موسم يو په بل بدلېږي
سږ د ګل درختې ماتېږي
نوک دې مه څرخه په ځمکه
زما دې زړه وخوړ هلکه
نوره نه لرو اسره
ادې زنځير که دروازه
نه مې رزق يې نه روزي
صبر کوم ماله راځي
نيم په لمر دی نيم په سيوري
د نرۍ زلفي ليا ښوري
نن ژوندي سبا به مړه يو
ژړغاښونه به پراته يو
نن پر پېښ سومه یکړ
ګرانو پر لاسو وکی روغبړ
نه مې هو په خوله راځي
نه مې جواب په پيرزو سي
ورځ په ورځ مې زړه سولېږي
صبر کوم دی چې رالوېږي
وېښه يې خرکی لرې
تر ما مرداره ادې يې
