شعر- شغله رحمانې

کاش چي يو دستاپه شانتي ګل مي لرلی
دا خپل خوار زړګي په سر به مي کرلی

که مي دوست زما،زما نه لري نه وای
ماداسترګو په باڼو به هروختي ګرځوالی

که اجازه زماداخپل وجود ضميرواي
ما ديدن به د هره ورځ ګوره کوالی

که مي زړه هروخت دستاپه خوا کي نه واي
ستا په هر تکليف به زه څله خبريدالی

که مې سترګوکې دا اوښکوڅاڅکې نه واي
دا توري سترګي به مي سري نه ګرځوالی