په درد کې ورک يو مونږ ملګرو له ديدار پاته يو
لکه د پښو خاپۍ په ژوند څخه په لار پاته يو
مونږ د اوږدو زلفو په خيال کې په ځان نه شو خبر
خو چې خبر شو په سولۍ پاته پا دا پاته يو
د يوه جانان ، د يوې بوسې ، د يوه اقرار په تمه
مونږ په سلګو کې پوره يو ژوند انتظار پاته يو
اوس مو حالات چې د نغمو په مرۍ تيغ تيروي
زمونږ سندرې مړې دي مونږ لکه يکه زار پاته يو
په دغه چم کې اوس د ښکلو پريماني شوې ده
يوازې مونږ يو چې بې پاره بې دلدار پاته يو
ميخانه وسوه او د سرو ميو پيالې ماتې شوې
خو مونږ د وار په تمه ناست لا خمار پاته يو
څو سرببري ليوني دي دې کوځو کې وايي
د مينې خلک يو دې خلکو کې په شمار پاته يو
حالات مو ځکه انديښمنه د دار حکم کوي
د خداى مخلوق سره په مينه ګنهګار پاته يو
يادګيرنه
نوموړى غزل د ( لا خو له خپل ځان نه پردى يمه زه ) شعري ټولګې نه اخيستل شوى دى
