سحـرګاه وه ګل چمـن کي په مـوسکاشو
دجمن مرغه له دغه هال په غوغا شو
ټول مرغانوپه چمن کي دافضا کړه ننداره

هـرمـرغه جلا جلا ځان ته په چڼا شو
هـرمـرغه پخپله ژبه دسنـدروچـوڼهارکړ
داسي ښکارېده تابه ویل ذکرې ربناشو
سحرپاڅي په چمن کي داږغونه واروېده
دی هـم ذاکـرالله ته د بښي پـه وینا شو
پایـله ګـوره، انګړ ګـوره اوهـال وګـوره
انسان اومـرغـه هریـو الله ته په ثـناشو