مخالف کیست و چه کسی دشمن است؟ تحلیل اجتماعی این دو مساله، افراد و اشخاصی را تبیین می کند که در مواضع مختلف در برابر منافع ما قد علم کرده اند. مخالفت های مسلحانه که ابعاد دارند، از سیاست، بی عدالت های اجتماعی، مواد مخدر، اسلام سیاسی و تجارت های غیر قانونی اشباع می شوند. افرادی که در این مواضع قرار دارند، گونه ای از دشمنی را ظاهر می سازند.
باوجود زیان های گسترده ی فزیکی، منع پروژه های عمرانی، معارف و تنویر، اما افغان ستیزی، افغانستان ستیزی، تشدید اختلافات قومی، عموماً در جغرافیای مخالفان مسلح حتی ناممکن اند؛ هرچند 17 سال جنگ ها، فرصت های زیاد انکشاف و رفاه را گرفته اند، اما اصل تمامیت ارضی در موضع مخالفان مسلح، نه فقط نفی نشده است، بل به بهانه ی حضور خارجی، روی اقتدار مرکزی تاکید می کنند. در این میان گونه ای از مخالف خیلی بد یا دشمن را نیز می شناسیم که سعی می کند با نابودی وحدت فکری، به وحدت جغرافیایی ما آسیب بزند.
بوته های بی ریشه که به نام ستمی مشهور شده اند، چنانی که در روال پیدایش آنان می شناسیم، عقب نیرو های خارجی موضع گرفته اند. تلاش های مذبوحانه به سرحد تحریف هویت ملی و واحد سیاسی، افراد معلوم الحالی را شناسایی می کنند که در متن کار فرهنگی و رسانه یی، خودفروخته گی آنان به بیگانه از طرز تحریف تاریخ افغانستان و هتاکی بر شخصیت های کلان افغان، پوشیده نیست.
در واقع آن چه این جغرافیا را حفظ و وقایه می کند، اتحاد فکری مردم است. بنابراین، مخالفان و دشمنان هویت افغانی و واحد سیاسی افغانستان، خیلی بدتر از مخالفانی اند که سلاح دارند، اما مردم را به تشتت قومی دعوت نمی کنند.
هر گونه دفاع یا توجیه موضع مخالفان یا دشمنان ما (افغان ستیزان) که اکنون چپی، راستی و جهادی دارند، نه فقط نمایانگر فقر فرهنگی و سیاسی است، بل از شعور پایین حکایت می کند.
شماری با ابراز نارضایتی از بازی های معامله و ائتلاف، آن قدر سقوط می کنند که سلفی های آنان با بدترین دشمنان افغانیت بر جا، در موضع دفاع از آنان، به دشمنانی کمک می کنند که اگر به مامول خویش برای گسست این جغرافیا برسند، هرگز و بدون افراد و اشخاص مربوط به اکثریت این کشور، به جایی نمی رسند.
باری آقای ایوبی با برشمردن چند نام مسوولان پشتون، در برابر اعتراضات میلیونی همتباران خوار و خفیف شد؛ زیرا ناآگاهی او از تشکیلات حکومتی که با چند پشتون راس قدرت، گویا تیره گی قومی دارد، اما با انبوه غیر پشتون ها که در حد یک اقلیت قومی منسوب به جمعیت و شورای نظار، بیش از 50 درصد را کاملاًٌ در دست دارند، فراموش کرده بود که واکنش معاون دوم رییس جمهور، سرور دانش، به مکتوبی که چیزی نمانده بود به بهانه ی آن سوء استفاده شود، مردم را آگاه کرده است که انحصارگران، چه کسانی می باشند.
خوشبخت اند کسانی که از اشتباهات می آموزند، اما تربیه ی سیاسی سالیان بحران، بیشترینه از ما قربانی می گیرد. در پی اعتراض پشتون ها به عبدالرحیم ایوبی، این شخص مثل این که دچار ضعف عقل شده باشد، با مظلوم نمایی که هرگز در شان ما نیست، راه باز می کند تا دشمنان از طریق خالیگاه عقل آنان، به حریم ما داخل شوند. صحبت های جدید او در یک تلویزیون خصوصی که به صراحت می گوید با عبداللطیف پدرام، مشکل ندارم، ما را در تنگنا قرار می دهند. هرچه نباشد این ها با همان سطح شعور از حمایت گروه ها و افرادی بهره می برند که در شراکت اقتصادی قرار دارند. با تماشای ویدویوی او، فکر کردم نکوهش، فایده ندارد. بهتر است با سمت دهی رسانه یی به آنان کمک کنیم درست است که مخالف مسلح، بهتر از پدرام نیست، اما افغان ستیزی در حدی که با توهین و هتاکی در برابر ما موضع می سازد، ستمی گری را در افغانستان به کفر محض تشهیر کرده است.
فقر فرهنگی و سیاسی امثال ایوبی ها که حتی یک سطر یا پاراگراف کار فرهنگی ستمی گری را که علنی اند و با استعانت از بیگانه گان نشرات وسیع دارند، نخواهنده اند، قابل درک است. اگر آگاهی آنان از محتویات زشت مکتب فکری ستمی کم نباشد، موضع گیری عقده مندانه در برابر اکثریت، هرگز باعث ترحم بیگانه نمی شود.
آقای ایوبی باوجود هتاکی در برابر قوم اش، در میزان انتخاب دیگران، با یگانه رایی که برای معاونیت شورای ملی آورد، تنبیه نشد. امثال اینان که دور پدرام و عطا می چرخند، فقط به شرمنده گی و زیان ما می افزایند.
در بازی های سیاسی سالیان اخیر، انحصار قدرت و تاراج امکانات دولتی، با چشم داشت به حقوق تبار ما، به اصل سیاسی مبدل شده است. بنابراین، دشمنانی که به سهم ما چشم داشته باشند، به کسانی ترحم نمی کنند که با قوم خویش ناروا می کنند. آنان از ادبیات حماقت شماری از همتباران ما استفاده می کنند تا در جوی که هنوز موفق نشده ایم سمت و سوی تنقید را به گسترده گی متوجه خاینان و تواریخ مبتذل کنیم، مردم ما را از اتحاد قومی لازم محروم کنند تا در کنار توجیه خصومت های آنان، جلو وحدتی را بگیرند که اگر بار دیگر رونما شد، افغان و افغانستان ستیزی، کفر محض شمرده می شود.
مشکل در این است که نمونه های خودی برای دشمن فرصت می سازند تا با استفاده از فقر فرهنگی، عقده ها و شعور پایین آنان، مردم ما در مشکلات بیشتر دست و پا بزنند. بر اثر این هرج و مرج است که یک گروهک کوچک، سوء استفاده می کند.
کسی از این ایوبی بپرسد، پدرام و پدرامی ها، چه کاری برای وحدت، برادری، رفاه و عمران افغانستان انجام داده اند که تو با آنان مشکل نداری؟ سگ زرد، برادر شغال است. مخالف مسلح و دشمن نامسلح، هر کدام به گونه ای در فکر تباهی مملکت اند، اما بدترین آنان کسانی اند که افغان ستیزی می کنند.
تذکر:
کلپ ویدیویی عبدالرحیم ایوبی که به صراحت می گوید با بدترین دشمن قوم، هویت و مملکت ما مشکل ندارد:
https://www.facebook.com/kabulnews24/videos/326233914851382
