جناب عالیقدر – ولسمشر اشرف غني
نام من :
شیرین آغا جهانګیر
قوم:
هر چه مینوسند، فرقی نمی کند، چون هرچه فکر کردم، تفکیک نکردم از کدام قوم هستم. از بولان تا اباسین، هر رنګ رنګ خودم بود. هره حجره لکه زما حجره وه. هر پلار لکه زما پلار پر وطن مین و. هره مور لکه زما مور مهربانه وه. پر هر دسترخوان وچه ډوډۍ، د شوتلو سابه، ډک جام د اوبو او شومړې ایښې وې.
پدرم کلاه میپوشد، مادرم چادري. پدر کلانم لونګی به سر میکرد.
زبان مادری:
پسر کوچکم که دوسال عمر دارد، صبح هنګام بیدار شدن مادرش را صدا میکند: داده! ( هګۍ ) پخته کو.
وقتی همشره بزرګم را ( آپه ) و کاکایم را ( عمو ) صدا میکنم، رفیقا فکر میکنند من هزاره هستم.
چهار سال تمام در کابل همصنفی های پوهنتونم ندانستند زبان مادری من دری است یا پشتو.
ملت:
در تورخم پرسیدند:
افغاني پاسپورت هی تیري پاس؟
در ایران بالای دروازه پارک نوشتند:
از آوردن سګ و افغاني معذرت میخواهیم!
هر چا چې زما د مرګ تابیا کړې، ویلي دي: افغان دې وځپل شي او مړ دې شي.
جناب ولسمشر!
تذکره راکړه! یا شناسنامه! فرق نمی کند، ولی کمې عاجل تر! ځکه پوهیږم چې د هیواد پر امنیت او ټولنیز ثبات څومره مثبته اغیزه کوي.
شیرین اغا جهانګیر
