فرياد
بيا نازولي كړي نازونه
زما په زړه پراته غمونه غرونه غرونه
مينه دې ورو په ورو زياتېږي
د زړه ماشوم مې لا ځورېږي
كوي فرياد مې د زړګي نري تارونه
د لیونو د مسخرو شوم
بندي د هجر په ميرو شوم
اشنا راكړي په زړګي سوي داغونه
سترګې مې راز ساتلى نه شي
خوا ته د يار كتلى نه شي
يو غلچكي نظر پرې وكړه پساتونه
سیلابه! مينه مينه نشته
كه فرهاد وي شېرينه نشته
بی وفا يار درڅخه واخيستل لاسونه
كابل، نوى ښار_ 17/5/1342
