دکتور م، عثمان تره کی 

پیامد های سیاسی و امنیتی

کانفرانس قطر

نیرو های امنیتی برای دفاع از چه میجنگند ؟

پس از ظهور دولت های ملی دارای سرحدات معین و شناخته شده جغرافیایی ، تاریخ جنگی را با جوانب دارای منافع ناهمگون و ابعاد گسترده  سیاسی ، اقتصادی ، نظامی و ژیوپولتیک که امروز مردم افغانستان معروض به آن است ، به خاطر ندارد.

در بُعد بین المللی ، منشآ پیچیدگی این جنگ تعرضی را  باید در از میان رفتن معادله قدرت جستجو کرد که طی جنگ سرد شکل گرفته بود و تعادل را در مناسبات دولت ها تآمین میکرد. مبصرین سیاسی ، امنیتی را که  روی زمینه ترس متقابل میان قدرت های ذروی رقم خورده بود در اصطلاح « توازن ترور » افاده میکردند.   ازین امنیت بیش از همه کشور هاي دنیای سوم سود میبردند : متلاشی شدن سیستم استعماری و بدنبال آن ظهور کشور های دارای استقلال و حاکمیت ملی در قاره های آسیا و افریقا محصول چک و بیلانس در نظام تقسیم قدرت در سطح جهان است که در محور توازن ترور تجسم یافته بود.

دنیای یک قطبی  سیستم پیشین تقسیم قدرت را که پس از جنگ عمومی دوم بوجود آمده بود و به سازمان ملل ماموریت صلح اعطا میکرد ، معروض به سوال ساخت. افزاری ساختن موسسه ملل متحد به قصد صدور مجوز  اشغال افغانستان که با منشور آن در تقابل آشکار قرار دارد ، نتیجه مستقیم بازنگری در نظام تقسیم قدرت در سطح جهان تلقی شده میتواند.

افغان ها در طول مبارزات آزادیخواهانه و حماسه آفرین خود در گذشته با تک تک کشور های مهاجم روبرو بودند و به حق کپ قهرمانی را بدست آوردند . جنگ امروز افغان ها با قوت های مهاجم خارجی از بنیاد با گذشته ها متفاوت است : امروز طرف جنگ افغان ها  ده ها کشوری است که با « مجوز اشغال » از سوی ملل متحد از مردم بیگناه ما قربانی گرفته راهی است. بخشی از کشور های مهاجم عضویت ناتو را دارند. بنآ ناتو نیز طرف جنگ مقاومت است. عدم تساوی قدرت آتش در دو طرف جنگ عملآ طرف ضعیف را به جنگ ملیشیایی ( در واقع جنگ فیل و پشه ) میکشاند.

مخالفین مسلح در طول بیش از یک دهه  علی الرغم محرومیت های قابل درک از داشتن حامی موثر خارحی ، کفایت خود را در ادامه  مقاومت از طریق تحمیل تلفات به جانب مقابل به اثبات رسانیده اند. منتها آگهی ازین واقعیت که قوای مهاجم به تناسب ملیشیای مقاومت قدرت عظیم ویرانگری در اختیار دارد ، ضرورت تجدید نظر را در طریق مقابله با وی مطرح میکند : به تعبیر دیگر میباید  با حفظ فشار جنگ دشمن را از منظر منطق خلع سلاح کرد. یعنی ضعف قوت آتش را با تعقل ومنطق جبران نمود.  به عباره دیگر در پروسه «  جنگ برای صلح » میباید  به  کار سیاسی  توجه بیشتر نمود.

مقاومت مسلح در کانفرانسی که به تاریخ  سوم می ۲۰۱۵   در قطر ( دوحه )  تدویر یافته بود گام های اولی اما نه چندان کافی درین استقامت برداشټ :  دفاع از حقوق بشر ، حمایت حقوق زن ، عدم مخالفت با انتخابات و استنکاف از انحصار قدرت که توسط نمایندگان مقاومت مسلح در کانفرانس ارائه شد ، یکسره بر پلان هیولا سازي طالب که آئتلاف نظامي بین المللی با فتنه گری و منافقت روی آن کار میکرد و به  مزدوران افغانی انگیزه ادامه جنگ میداد ، خط بطلان کشید.

قابل یاد آوری است که قبل از کانفرانس قطر زبان ما از گفتن تکراری این مطلب به اصطلاح       « رگ » شد که طالب آن هیولای وحشتناک که ماشین تبلیغاتی اغواگر مهاجمین معرفی میکند نیست. ستیزه گران گوش را به کری زده بودند تا با کشتن هر چه بیشتر هموطنان خود از قوت های اشغالگر کریدت بگیرند . کانفرانس قطر موقع خوبی را برای اثبات ادعا بدست داد.

موضعگیری واقعبینانه مخالفین مسلح در برخورد انعطاف  پذیر و مشروط با  دست آورد های مثبت دهه اخیر دو مطلب را از ابهام بیرون کرد :

ــ اول اینکه مردمیکه علیه قوت های مهاجم میجنگند محصول واقعیت های جامعه خود استند. آنها حلقه وصل سنت و مدرنیته به حساب مییایند. از اشغال کشور شان درک اکادمیک دارند و علیه دشمن  به شیوه شعوری « توپک » بدست گرفته اند. از حق حاکمیت ملی دفاع میکنند . تروریست نیستند . اما بعضآ  الزام  پاسخ به تروریزم دولتي آنها را بدام تروریزم میکشاند . بنآ در موضع دفاع از حق قرار دارند.

ــ دوم اینکه گروه هائی که زیر پرچم قوت هاي مهاجم خارجی علیه مردم خود میجنگند ، لومپن های فاقد ایدیال بیش نیستند. آنها از آغاز تجاوز قوای ائتلاف به افغانستان تا امروز تحت تاثیر تبلیغات  نفاق افگنانه خارجی برادران هموطن خود را بنام های فرمایشی تروریست ، القاعده ، طالب و ... میکشند . انگیزه این کشتار هرچه باشد ، یقینآ دفاع از کدام داعیه قابل توجیه نیست. بنآ لومپن ها و لاشخواران در موضع دفاع از باطل قرار دارند.

واقعیت اینست که مخالفین مسلح در کانفرانس قطر با توضیح موقف خود در دفاع یک سلسله ارزش ها در واقع دروغ هایی را افشا کردند که ائتلاف نظامی خارجی طی بیش از یک دهه ذهنیت جگړه ماران را در دشمنی با مقاومت  شکل داده بود. اکنون این افشاگری قوت های داخلی و خارجی را که هزاران طفل شیرخوار را بنام تروریست و القاعده از هستی ساقط کرده اند ، در میدان جنگ در  موقف دشواری قرار داده است.

جنایت کارانی که به دستور بیگانه در جنگ برادر کشی  در سیلاب های خون شنا کرده راهی هستند یقینآ به این سوال که از که و چه دفاع میکنند ، پاسخ قانع کننده نخواهند داشت !

بیائید چند موردی را که جگړه ماران مدعی دفاع ازان ها در جنگ فعلی اند بشماریم :

دفاع از دیموکراسی !

این چگونه دیموکراسی است که زعامت سیاسی کشور به عوض مردم از جانب « جان کیری » ( وزیر خارجه کشور متجاوز ) انتصاب میشود؟

دفاع از قانون اساسی !

قانون اساسی ایکه  در سلسله مراتب حقوقی از فرمان رئیس جمهور « انتصابی »  تبعیت کند یعنی مادون فرمان قرار بگیرد ( اشاره به ایجاد پست ریاست اجرائی به فرمان رئیس جمهور ) قانون اساسی نیست . افزار فریب ، اغوآ و تحمیق مردم راه گم کرده و اراذل است .

دفاع از نظام !

دفاع از حاکمیتی که توسط شبکه های استخباراتی چرخانده شده و موره های تعبیه شده آن  بیش از داشتن تعهد دفاع منافع کشور متعهد به پاسبانی منافع خارجی است صرفآ برای لومپن ها میتواند قابل توجیه باشد.

در نظامی که بر مردم افغانستان پس از کانفرانس بن تحمیل گردید ، جنگ سالاران و ناقصین حقوق بشر دست بالا داشتند . آنها محموله های ستراتژی ادامه جنگ در دست قوت های اشغالگر بودند. فعلآ ته مانده سمی کانفرانس بن  به حمایت خارجی  حاکمیت را در دست دارد و از افغانستان کشور درجه اول در فساد اداری و قاچاق مواد مخدر ساخته است. بخشی از  لگام این نظام  در دست جنایت کاران جنگی و ناقصین حقوق بشر است که به حمایت خارجی آتش جنگ را افروخته نگاه داشته اند.

ازانچه ذکر کردیم برمیاید که قوای حکومتی و اربکی ایکه علیه مقاومت میجنگند چیز قابل ارزشی برای دفاع ندارند. برعکس طرف مقابل مدعی دفاع از حاکمیت ملی است.

فشار های سیاسی همزمان  امریکا و  پاکستان ( کشور میزبان مقاومت ) در آستانه تشکیل حکومت « جان کیری » در کابل بالای مخالفین مسلح به قصد استقبال از نظام نو نه تنها مورد قبول مقاومت قرار نگرفت بلکه جنگ ضد نظام شدت یافت. مقاومت با تسلیم نشدن به فشار های طرفین ذینفع به اثبات رساند که در دفاع از اصول مستقل و مصمم عمل میکند.

واقعیت اینست که بنیادی ترین زمینه ادامه جنگ استفاده سیاسی از حساسیت های قومی ایست که قوای ائتلاف نظامی بین المللی در طول بیش از یک دهه روی آن سرمایه گذاری کرده اند. طالب با پشتون در ترادف قرار گرفت . بر هردو مارک تروریست و القاعده تاپه شد . از عصبیت های اقلیت های قومی بر ضد آنچه تروریست و القاعده نامگذاری شد استفاده افزاری صورت گرفت . آخرین مرحله سرمایه گذاری به قصد  نفاق افگنی  در چوکات پروگرام « انتقال مسئولیت های امنیتی از قوای خارجی به افغانی » جاه به جا شد که متفکر درجه دوم  را برای تطبیق آن گماشتند. این پروگرام مستلزم استمرار جنگ قابل کنترول بین الافغانی ( در واقع بین القومی )  پس از خروج بخشی از قوت های خارجی است.

بالنتیجه برای پایان بخشیدن به جنگی که افغانستان را به تباهی کشانیده است فقط یک راه وجود دارد : پیوستن قوای مسلح افغاني که دیگر دلیلی برای ادامه جنگ ندارند ، به صفوف مقاومت به قصد سازماندهی یک محور پر قدرت برای آغاز مذاکرات رسمی صلح با قوای ائتلاف نظامی بین المللی. به این ترتیب تحول پدید آمده در معادله قوای جنگی میتواند مبنای تشکیل یک حکومت مورد تآئید همه  برای گذار افغانستان از حالت جنگ به صلح قبل از آغاز مذاکرات آینده  با مخالفین مسلح قرار بگیرد.

طبعی است : گرو هائی که طی  سالیان متمادی تحت قومانده قوای مهاجم ، مدافعین صادق وطن و نوامیس ملی را دشمن خطاب کرده اند و به زور بیگانگان  به ناحق خون ریختانده اند از استقرار صلحی که نتیجه پیروزی مقاومت در جنگ باشد وحشت دارند. اما هرگاه استقرار صلح دنباله تشکیل جبهه واحد امنیتی  گروه های متخاصم به منظور شکل دادن معادله صلح باشد دیگر تآمین صلح الزامآ به مفهوم زمینه سازی فتوای مرگ جگړه ماران نیست. « پایان »

فرانسه

16 می 2015

دوکتور م ، عثمان تره کی