شعرونه
رڼا
د مهربان بخښونکی خداى په نامه((دا شعرونه مې په دې وروستيو ورځو کښې د خپلې خوږې لور رڼا فاطمې د زېږېدنې په موقع ويلی دی چې هم هغې وړې بچۍ ته يې ډالۍ کووم ______ انور شاهين خانخېل))تيــــــارې بــــــه تښتی چـــــې رڼــــا راغلهچـــــې فـــــاطمـــــه مې په دنيـــــا راغــلـههيـــلــه ده لاړ بــــه ټول غمونه مـــې شیچـــــې مــې د خـــــوږ زړګی دوا راغـــلـــهدا د اســــــــــلام او د پښتــــــو اثـــــر دے
غزل
ډاکټر ثواب الدين مخکښ خوبونو کې نن خوب مې ناکرار لیدلی دید یار په سینه پروت مې اژدهار لیدلی دی د کلي پوخ مارګیر به یې چې بېخ ته کېناستلوپه ملا باندې رامات مې دنګ چنار لیدلی دی سپین سرې بسوګۍ نه مې د خوب تعبیر پوښتلیوې دښمن په سینه پروت مې افغان خوار لیدلی دی دا مات چنار انځور د افغاني غرور دی زویه!نېغ شوی داچنار ما څو څووار لیدلی دی وې ځۍ لاړشۍ کوه طور ته دموسی امسا پیدا کړۍفرعون دزمانې
C.L.I.
افضل شاهټيليفون چې په کړنګا شوريسيور به مې اوچت کړويو ريښمين اواز به راغىزما زړه به په درزا شوټول ماحول به سُر او ساز شوخو يو نوې بلا راغلهټليفون کولى نه شويار ته يار ويلى نه شوC.L.I. مو رقيب شواوس مې تنده نه ماتېږياوس په خيال باندې تېرېږيستا خبرې مې يادېږيخپل نمبر خپله ميلاو کړماوس د ځان سره ګورېږمخو اوس چرته مشغولېږمستا اواز چې پکې نه ويسُر او ساز چې پکې نه ويټيليفون راته بلا شو
اقرارِ جرم
ننګيال يوسفزى، کراچۍ زه خپل استاد د خپلې ژبې او تاريخ لرې ساتلى ومزه خپل شاعر د شعور د کور نه شړلى ومزه خپل اخبار د ناخبرۍ په خوږ رګ اوده کړى ومزه خپل ملا د ترقۍ نه منکر کړى وماوما خپل وروڼه په پردي جنګ کې وژلي دي
غزل
عارف تبسم تورى د ښايست له انتسابه څخه باسمڅنګه دې د مينې له کتابه څخه باسم نه دې يادومه، نه دې نوم اخلم له ځان سرهتا به زه د ژوند له هر حسابه څخه باسم څو به مضطربه په يادونو کې وسېږې تهڅنګه دې زړه خواره! له عذابه څخه باسم ځان ته به يې بل کړم او تيارې به پرې رڼا کړمستوري د اسمان به له عتابه څخه باسم ډېر مې په خواريو څه ګوهر و ځان ته وموندلپرې مې ږده چې سر اوس له دريابه څخه باسم بيا نن په وجود کې
غزل
نبيله غزل ډکې پيمانې په بله واړويسترګې پښتنې په بله واړوي کړې بهانې په بله واړويتللې زمانې په بله واړوي ځان کړي ورښکاره لکه د قدر شپهزړه د ايينې په بله واړوي مونږ يې د غليم غشي ته سپر نيسودوی ورنه سينې په بله واړوي پرېږدئ چې غزل د ارماني ژوندونسوې ترانې په بله واړوي
غزل
صاحب شاه صابر د پرهر ژبه مې هغسې ګويا دهخو د زړه درزا مې ستړې ده ساه ساه ده د مئينو زړونه مۀ ماتوئ خلکهپه دې ښار کې دغه لږه شان رڼا ده ما د مينې دنيا ومونده غني شومخلکو وې چې په دنيا کې خو دنيا ده چې د زړونو ائينې پکې زنګ اخلييره! دا لا څنګه ښار څنګه هوا ده د رقيب په خوله کې څنګ ښکلى تاثير دىهر څوک وايي چې مئ
غزل
تکل عبدالرحيمزى دا دلته د چا زور دی دروازې دي ټولې بندې داڅنګ خلک راټول دي دا کوڅې دي ټولې بندې ورځئ چې مخکې ورشو ويې ګورو چې څه حال دی؟ کاروان ګورﺉ تېرېږي، قافلې دي ټولې بندې مزل زموږه سُست دی د منزل ګامونه تېز دي ډېر ستړي يو ستومانه خو دمې دي ټولې بندې دا چا ورته خبر د لېونو د راتګ کړﺉ منګی مات دی، رباب نشته، حجرې دي ټولې بندې موږ څوک پېژني، څوک يو، خدای خبر چې څه به غواړو؟ غوښتنې زموږ نشته فيصلې دي ټ
غزل
شېر ولي سبا مينه څه دى زړه چاودون دىسوی رنګ غم کې ژوندون دى چې کامياب شي زړه يې صبر چې ناکام شي بيا مجنون دى يا غږېږي له اسمانه يا يې خاؤرو کې سکون دى په يوه خندا يو ځای شي په يوه سهوه بېلتون دى خپل عادت ورته ښه ښکاريبل چې ښه کړي وايي جنون دى ښه پوهېږي ښه عاقل دىفلسفه کې افلاطون دى خپل قسمت دى رارسېږيسبا ولې ځيګر خون دى شېرولي سبا
د خضر امسا
خيالونه لېوني مې مشغولا راڅخه غواړيپه توره نيمه شپه کې خپل اشنا راڅخه غواړي په دې نېسته نېستۍ اوقيمتۍ کې د خوبانوشنې سترګې خو لا څه چې قد رسا راڅخه غواړي سپين مخې او پۍ مخې چې يې لمر نه وي ليدلیوفا خو پکښې شرط ده با حيا راڅخه غواړي دا ټولې خو منم خو سخته داده يه ملګرو!په خټه پښتنه ښکلې لېلا راڅخه غواړي په دې فکر کې نه دی چې دا چېرې پيدا کېږيبس نا ست سونګټ وهي خضر امسا راڅخه غواړي پا څون مې لېونو او پښتنو خيالونو کړیګرېوان مې
غزل
ناصر مومند شمالي کلېفورنيا ځورېدلى زما ژوند دى کړېدلى زما ژوند دىکله څوک ترېنه خبر دي چا ليدلى زما ژوند دى؟ زۀ به اوس هم څنګه خلکه د ژوندون تمه پيدا کړمتورې خولې د بدبختۍ ته ور لويدلى زما ژوند دى ما د ژوند پۀ هره لاره ځان تللى پۀ خپل بخت دىهره تله د قسمت کې کم ختلى زما ژوند دى بس پۀ پچه مې ختلي بدې ورځې تورې شپې ديهر يو
کله دا او کله هغه
سبحان الله "نصرت يار" کله اور ته په سجده يم کله سر ږدمه شيـطان تهکله کله ناگهـانه ستـــــا ثناء راشي زبـــان ته کله مړى راژوندى کــړم کله ړوند سړى بنـــــا کړمکله لاړ شمه پناه شــــــــــــم کله بيا راځم جــــهان ته کله سرو شګو کې سوزم ټول بدن مې شي تــڼاکېکله شپه نه ســــــبا کېږي وي ماتل زما آذان ته کله زه دومره محـــبوب يم هر عمل زما سنت ويکله يم د خـــــــــــــــاورو لاندې کله ځمه لا مکان ته
غزل
ننګيال يوسفزى چې راغلى يمه، پروت يمه پرکالهستا د کلي خيال مې نه وځي له خياله عجيبه د درد خبر په دېوال ليک دىخلک وژني خپل بچي به ټول سبا له ملا نورې څه خبرې دې هم زده دي؟؟؟که بس قاله، قاله، قاله، قاله، قاله بل د هيڅ يوې بلا مې وېره نه شيخو وېرېږمه د زړونو د دېواله د يو والي نارې ټولې بې معنې ديچې تقسيم يُو په
غزل
سيد انتظار خادم كله سلګۍ وي كله بيا د ژړا غږ اورمهكه ميين نه وي نو د چا د ژړا غږ اورمه ټول كلى ګرڅي د مجنون لپار ه كاڼي ګوري د بې وسۍ نه د ليلا د ژړا غږ اورمه د بل لپاره شنه خالونه ږدي د يار په جبين د هغې پېغلې په خندا د ژړا غږ اورمه په مخ مې لارې تړمو اوښكو تر ګرېوانه كړلې د پښتا نه دوده پيدا د ژړا غږ اورمه
ستا په ليدو مې زړه لمبه لمبه شو
طاهر بونېرى، بونېر پښتونخوا د دې وطن په طبقاتي نظام کېزمونږ او ستاسې دومره فرق نۀ ؤخو ستا چې دوه وروڼه يورپ ته لاړلنو بيا د ژوند ټوله نقشه بدل شوهاو پخواني تلي راغلي کم شوخو دې کې ستا دومره قصور هم نۀ ؤما هم بې شماره منصوبې جوړې کړېخو زما مور به زما پلار ته ويلزما بچي به ما سره اوسېږيپه کومه ورځ چې ډېر باران ورېدهنو ما له دې غمه بړستن واغوستهچې خلک څه کوي او مونږ څه کوو!چې ته زمونږ په کور راننوتېتا ويل په س
د اوښكو اعتكاف
عبد الاحد پېغام چې مې د خيال لمبې د حسن تراسمانه رسياوس مې دردونه په نغمو كې تر جانانه رسي نن مې د غم په ښاركې اوښكو اعتكاف كړى دىچې هر يو څاڅكى يې د ښكلو تر ګرېوانه رسي كاشكې شبنمه! زه هم ستا په شان د ځان قاتل واىچې جنازه دې د ګلاب تر زنخدانه رسي ستا د ښايست د رڼا داسې توپان واخيستمهچې مې لاسونه اوس د نور تركهكشانه رسي
د مينې جام
ناصر مومند د کرکې ژوند نه تېر شه او د مينې جام اوچت کړهژوندون به پۀ موسکا وايي چې يار راسره شته کۀ زر راسره نشته خو د ښکلې مينې خان يمدولت داحساساتو د اظهار راسره شته زۀ څومره بختور يم چې تخريب نه لېرې تښتمجذبې د جوړولو او د کار را سره شته کۀ څۀ هم د شډلو غرونو پېغلو نه ځارېږمخو جام پۀ لاس کې حوره نن د ښار راسره شته دا خيال چې مې پۀ بره بره ځي نو پرې پوهېږئ؟ساقي راسره شته دى ابتکار راسره شته پۀ هر و
غزل
امجد علي خادم د دردونو مېږتون دى که يې ګورې زړه مې ځاى د ځيګرخون دى که يې ګورې پښې دې مۀ رپه ډاډه راځه قاتله خيال اوفکر مې پښتون دى که يې ګورې دامتل دى چې پښتۍ پکې ماتېږيد پښتو داسې قانون دى که يې ګورې دا چې نن د معاشي زندان قيدي دىارسطودى افلاطون دى که يې ګورې اورکيغوندې خادم تيارو کې ګرځيفکرمنده د بدلون دى که يې ګورې
غزل
سعيد اورکزى زړګيه لږ په فکر د دوران سندرې وايهپه فن کې د وختونو د ارمان سندرې وايه په طمع د سپرلي زما د سوي ژوند ترمخهامېد او په ډاډه زړه د جانان سندرې وايه لمن د سپرلي پرېږده اوس خزان ته غاړه ورکړهبلبله په خزان د ګلستان سندرې وايه فضا کله خوره چې د وږمو د محبت شيپه هر لوري ارمانه د رومان سندرې وايه انسان ته د انسان د محبت نه اى سعيدهپه مان سندرې وايه په ښه شان سندرې وايه
غزل
بلېنډه بدرۍ د پلو خرپا يې له ما خوب وتښتوي تر سهردا يوڅوک ولې په کوڅه کې ځي راځي تر سهر؟ يوبل ته مسک شي غلي غلي خدايزده څه ووايي؟راسره سترګې چې ټول ستوري جنګوي تر سهر د زړه په بام مې د تڼاکو سپينې پېغلې ناستېچمبې د څړيکو ښه په درز سره وهي تر سهر په ترنم ترنم راشي د غزل ښاپېرۍما د سندرو په ټالونو زنګوي تر سهر چا د
ابتداء
د بښونکي او مهربان څښتن په نامهانور شاهين خانخېل (پېښور) ملګــــــــرو راشئ چــې لـــــه صفـــره ابتـــداء وکـــــړواول ځـــــــان ســـــــم کړو هله نورو تـــه تابيا وکــــــړوحـــــق وينو پېژنو د حــــــق پـــــــه لاره تګ نـــــه کووڅنګه بـــــــــه تمه مــــــــونږ له حقه د بريـــــا وکــــــړوبــــې لـــــه کــــــرداره ګفتــــار هيڅکلـــــه اثر نه کويپس لـــــه کــــــــرداره ښايي خــلکــو ته وېنـــــا
غزل
طاهر بونېرى شمعې مړه شه، بيا که مرې چې خداى رڼا کړيخو بلېږه تر هغې چې خداى رڼا کړي ته پرچار د تورو شپو تورو تيارو کړهزه باور لرم په دې چې خداى رڼا کړي وارخطا يم ډاډګيرنه درنه غواړمياره! اوس به رانه ځې چې خداى رڼا کړي ضمير څه چې د فطرت خلاف روان يوڅه امکان دى بيا د دې چې خداى رڼا کړي زه که نۀ وم په دې کلي کې م
ګيله
ستا نامه چې شوه رقم زما په زړهروغ دې کېښودۀ ملهم زما په زړه ګدائي مې په شاهۍ شوله بدله تا چې وکړلو کرم زما په زړه چې دې سترګو ته رپ ورکړو دلربايه نېغ دې غشي کړه راسم زما په زړه چې پناه شې يوه لحظه زما له سترګوطوفان جوړ شي د ماتم زما په زړه کۀ شکي شولې زما په پاکه مينهشي ګوزار دې نيپام بم زما په زړه دا په څه دې تش ديدن په ما حرام کړوولې کاندې دا ستم زما په زړه زه"يعقوب"چې د زړګي په رنځ رنځوريم شه راتوي لکه
غزل
عبدالغفور لېوال مه وايه چې سترګو کې مې تش د خمار سره اوسيدلته خو زما هم يو وړوکی غوندې زړه اوسي څه په درز چمبه وهي او ګډې شي ګېډۍګېډۍدنګې چټې پېغلې چې سر خېلې د واده اوسي لمره دعا نشم کړای چې کلي ته دې وبولمدومره اور خو راکړه چې لاسونه مې تاوده اوسي سم به وي ، خو کم به وي، زړه ستا د قد دربار نه دىستا د بڼو کور دى دلت
غزل
د قلزم پۀ څېر لمنه ملغلرېمونږ لرو لېمو دننه ملغلرې ځلمى کُهول مې لۀ هېواده ځنې وځيکه نه وځي لۀ وطنه ملغلرې د اوبو پۀ بيه نن درومي آبدارېاى د جونو انجمنه!، ملغلرې لکه هار يې خوَلې غاړه کې يو ځاى شوېڅاڅکي څاڅکي يې پۀ زنه ملغلرې لمرپرستو مې دى لمر نه چل زده کړىټولوي مې لۀ ګلشنه ملغلرې جوهري پۀ بازار نقل اخلي ګرځيګرځوه اوس
