پس از سپری شدن چند سال از حکومت بعد از طالبان، تدویر لویه جرگه ی قانون اساسی، انتخاب رئیس جمهور، تغییر اوضاع کشور، آرامش نسبی، آزادی های مهارگسیخته، نمایشات بازسازی، اردو سازی، نوسازی، آمدن و برگشتن مهاجرین، درامه های عقد قرار داد ها، پروتوکول ها، تغییر و تبدیل شدن ها، بالا و پائین شدن به مقیاس قوماندان ها، جنگسالاران، قابشویان، پشکشویان، پنچرمینان، مرده شویان و غیره، خلاصه حکومت به سلسله ی سریال های پس از هفت ثور، قسمت های بعدی را با تکنالوژی جدید، تهیه می کند. 

در هر کشوری، وزارت خانه ها  و دوایر حکومتی- دولتی با مسوولیت های ویژه، به خاطر هرچه بهتر ساختن امور کشور، مکلفیت دارند. چنان چه یاد آور شدم، بعد از حکومت طالبان، دولت جدید در چوکات وزارت خانه ها و ریاست خانه ها، جهت تطبیق پلان های مختلف احیای کشور ویرانه ی ما، بذل مساعی را شروع می کند. این کوشش ها در کنار بعض خوبی ها، اکثرا ً شکل درامه، تیاتر، پارچه ی تمثیلی و غیره را داشتند. 

از آن جایی که ثابت شده در افغانستان، پیشرفت سریع منع است و کوشش های سریع، مانند کار های شاروال سابق کابل/ غلام سخی نورزاد، نجیب روشن/ رئیس سابق رادیو تلویزیون افغانستان و دکتور رمضان بشر دوست/ وزیر پیشین وزارت پلان، باید قربانی بگیرند، بنا بر این، حکومتداران، از جمله وزیران و روسای جدید که بعد از ارائه ی کار های فلمی، مانند افتتاح فلان پروژه، فلان جاده، مصاحبه ها، نشست های خبری، بیانیه ها، تعیینات از خودگی ها، راه اندازی حسابات بانکی شخصی در داخل و خارج، ایجاد شهرک های رهایشی برای مرفوع کردن بی سرپناهی و بی خانمانی وزیران و رئیسان خسته می شوند و مردم نیز بی حوصله گی شان را از این سریال های خسته کن، در چوکات تظاهرات و بعضاً فریاد ها و فغان های رسانه یی انعکاس می دهند که آهسته آهسته به شکل اصطلاحات زبانی در فرهنگ محاوره ی عامه، داخل می شوند. مثلاً اگر برای مردم از مسایلی که جنبه های امیدوار کننده مانند انکشاف اقتصادی، آبادانی و اشتغال زایی داشته باشد بگویید، از بس بر اجراآت بین المللی و حکومتی، بی باور شده اند، بلافاصله از این عبارت، استفاده خواهند کرد: «قصه ی مفت است

بنده که از مدت ها در شورای وزیران، ایفای وظیفه می کنم و در تمام جلسات رئیس جمهور و کابینه ی او، سهیم استم، روزی در جریان جلسه ای قرار می گیرم که از این قرار بود:

شورای وزیران، تشکیل جلسه می دهد. رئیس جمهور  نیز در این جلسه حاضر می شود. پس از جر و بحث های فراوان، هیچ راه حل جدیدی به خاطر رفع مشکلات مردم، به میان نمی آید. 

وزیران و رئیسان، رئیس جمهور را تهدید به «خوداستعفایی» می کنند. همه ی حاضران از رئیس جمهور گرفته تا چای بران و جاروب کشان ارگ ریاست جمهوری برای رفع مشکل، نظر می دهند، ولی کجاست که راه حل پیدا شود. ناگهان متوجه می شوم که   همه ی چشم ها متوجه من استند.

بالاخره از من نیز خواستند نظری ارائه کنم. بنده که به جز از چهار کلمه ای که تا صنف ششم مکتب یاد گرفته بودم و مقداری دسترسی به بازی های کمپیوتری، چیزی برای فهم نداشتم، به حاضرین پیشنهاد کردم غرض رفع مشکلات کشور، از بازی های کمپیوتری یا گیم ها استفاده کنند! 

جلسه که تا آن زمان وضع غم انگیز داشت، ناگهان مملو از هیجان و شور شد. از هر طرف صدا های آفرینت مامور! احسنت احسنت، بارک الله! مشکلی را حل کردی که ماستر ها و دکتور ها حل کرده نتوانسته بودند، بلند شدند.

خلاصه پس از آن که درود و ثنای زیادی بر سرم باریدن گرفتند و وزیر اطلاعات وفرهنگ نیز شعری در رسایم سرود، رئیس دولت بالای اکادمی علوم افغانستان امر صادر کرد تا رساله ای در باب کارروایی من ترتیب داده و از من در آن به عنوان قهرمان و مشکل گشا یاد شود تا نامم جاودانه بماند.

پس از ساعات چند، بالاخره بالای موضوع پیشنهادی من غور صورت گرفت. رئیس دولت، امر کرد ده ها پایه از بهترین کمپیوتر ها را در اختیار وزارت خانه ها و ریاست خانه های دولتی قرار دهند. هر وزیر و هر رئیس از همین حالا ضروریات خود را بازگو کنند. 

نوبت اول، به وزیر دفاع رسید. وی با خرسندی گفت که از این به بعد نه تنها خسته نخواهد شد، بل با اجرای گیم های جنگی، مصارف تعلمیات نظامی و مشکلات ناشی از مشق و تمرین را از دوش اردوی کشور برخواهد داشت. او با اجرای چنین بازی ها، نه تنها تلفات سربازان را کاهش می دهد، بل زیر صفر ساخته و تلفات دشمن را به هزاران خواهند رساند. همچنان مراکز آنان را در هر کجای دنیا، نابود خواهند کرد و وزارت دفاع را از غم کمک های «گاوغدودی» خارجی نیز بی غم می سازد.

وزیر دفاع به اشاره ی قوماندان نیرو های هوایی، همچنان سفارش کرد گیم مورد ضرورت وی، دارای میشن های هوایی باشد تا آسمان نیلی کشور را به درستی پاسداری کنند.

پس از وزیر دفاع، وزیر فواید عامه افزود که ما دیگر نیاز نداریم پول های خود را بی جهت مصرف کنیم، بل با اجرای گیم های مختلف که دارای بازی های پل سازی، پلچک سازی، جاده سازی و غیره سازی اند، به نحو احسن، وجایب ما در قبال کشور را به     منصه ی ظهور خواهیم رساند.

وزیر امور زنان، خواهان آن گیم هایی شد تا با اجرای آن ها، نه تنها خود، بل سایر زنان را  در برابر خشونت ها وقایه کرده و آنان را به مساوات و برابری با مردان قرار دهد. همچنان افزود، اگر گیم های آنان، دارای بخش هایی باشند که در صورت لت و کوب مردان، بتوانند آنان را به مثل، مورد لت و کوب قرار دهند، بد نخواهد بود. 

وزیر زنان که از طرح استفاده ی گیم ها به هیجان آمده بود، در ضمن پیشنهاد کرد برنامه هایی جزو گیم های وزارت زنان، قرار داده شوند تا آنان را در امر مشارکت سیاسی و اجتماعی، کمک کند. این بخش پیشنهادی وزیر زنان، ظاهراً بالای بعضی از علما، خوش نخورد. آنان ضمن ناروا شمردن این سفارش وزیر زنان، آن را محکوم کردند و از گیم سازان خواستند در گیم های وزارت زنان، رعایت حجاب در نظر گرفته شود. 

وزیر داخله، خواهان گیم هایی می شود که تا زمانی که اردوی ملی، قدرتمند می شود، بتوانند تاب آورده و از عهده ی تروریستان بدر شوند. همچنان بالای تمام سارقین، قاچاقبران و جنایتکاران به آسانی  و بدون مشکل، پیروز شوند. وی از چانس خوبی برخوردار شد؛ زیرا به خاطر مشکلات وی، بازی های زیادی تولید می شوند.

رئیس کمیته ی ملی المپیک، تقاضا کرد گیم های وی از قدرتی برخور دار باشند تا ورزشکاران کم اقتصاد افغانستان بتوانند در تمام مسابقات جهانی، مقام اول آورده، به ویژه در جام جهانی فوتبال پیروز شوند. همچنان ورزشکاران گیم های وی کسانی باشند که بسیار تقاضای پول و محل ورزش را  نکنند تا خدا ناخواسته در گیم نیز با مشکلی دچار نشوند.

وزیر معارف خواست گیم های وی طوری باشند که بتوانند در کمترین مدت، همه ی مردم کشور را باسواد بسازند. همچنان معاش و امنیت کافی را برای استادان و شاگران میسر کنند. او گفت گیم های وی باید دارای بخش اطفائیه باشند که اگر مخالفان مسلح در گیم ها رخنه کردند و مکاتب ها را آتش زدند، آتش را به صورت فوری خاموش کنند. 

وزیر تحصیلات عالی، خواهان بازی هایی شد تا بتواند در ظرف چند ساعت، چندین پوهنتون به سویه ی پوهنتون های کولمبیا و هاروارد ساخته، محصلان خارجی را جذب، سرتیفکیت و دیپلوم دهند. همچنان افزود گیم های آنان باید در قسمت تدریس، نصاب جدید و استادان، خودکفایی ایجاد کنند. 

وزیر انرژی نیز پیشنهاداتی داشت که از همه بیشتر، به تقاضا های وی لبیک گفته شد؛ زیرا کمپیوتر ها قبل از عرضه ی خدمات، به برق نیاز دارند.

وزیر اطلاعات و فرهنگ، خواهان آن بازی هایی شد تا بتواند در کنار آن که رسانه های خصوصی را به سهولت زیر نظر داشته باشد، آنان را زمانی که به میل وی نباشند، به طور سریع «شفت دلیت» کند. همچنان زمینه را برای آمدن توریستان فراهم بسازد. از آن جایی که مشکل امنیتی وجود دارد، تقاضا کرد کمپیوتر های وزارت وی با وزارت های دفاع و داخله وصل شوند تا باشد که امنیت جانی جهانگردان خارجی، تامین شود.

وزیر مالیه با تاکید فروان بر فواید گیم بازی، اضافه کرد که گیم های وزارتش باید تنها در قسمت بالابردن معاشات، فعالیت داشته باشند. از آن جایی که سایر امور این وزارت را نمی شود با گیم بازی انجام داد، به ویژه در قسمت اخد مالیه و تکس، آن را غیر عملی دانست و محکوم کرد. حضار نیز با تائید گفته های وی، اظهار داشتند که چنین گیمی اصلاً ساخته شده نمی تواند.

چون مشکل مسکن و بی خانه گی از مهمترین مشکلات ماست، وزیر شهر سازی و مسکن با خوشحالی زیاد اضافه کرد که پس از در اختیار گرفتن کمپیوتر ها و بازی هایش، آن قدر تعمیر و خانه، تحویل مردم دهد که حتی سگ ها و پشک های ولگرد کشور نیز صاحب جایداد های غیر منقول شوند. 

از سال هاست که روی عواملی در کشور اسلامی ما، همیشه به قضیه ی اقوام و قومیت ها به صورت نفاق برانگیز، دامن زده می شود. از آن جایی که وزارت خانه ای نیز با این عنوان داریم، پس از ضعف حاکمیت های مرکزی، علایم مرزی کشور ضعیف و غیر قابل وضاحت شده اند. بنا بر این، وزیر اقوام و سرحدات، جداً تقاضا کرد گیم های وی دارای اقوامی باشند که به جای قوم گرایی و نفاق، با هم متحد باشند. همچنان خواست در گیم های وی، مرز های کشور کاملا ً واضح بمانند.

خلاصه همه ی دست اندرکاران دولتی و حکومتی، تقاضای هایی داشتند. در اخیر بالاخره برای آن که به پیمانه ی زیاد از دست مردم خلاصی یابند، تصمیم گرفته شد با ایجاد وزارت امورگیم، برای کل نفوس افغانستان، کمپیوتر و گیم تهیه کنند تا در کنار حکومت، مردم نیز به خاطر رفع مشکلات خود کار کنند؛ زیرا این ظن می رفت که شاید بازی های کمپیوتری از سوی حکومت، دچار عدم مدیریت درست شوند و با فساد اداری، ضعف اداری و رشوه خواری، زود ویروس بگیرند.